Zo, nóg een groot werk starten: ik verlaat 1 van mijn eigen principes: maar aan 1 werk tegelijk werken.
Je gevoel volgen, altijd, dus ook zich wijzigende inzichten uitvoeren en wel onmiddellijk.
Ooit zei iemand (een “echte kunstenaar”, want hij had de academie gevolgd..) dat “echte kunstenaars”, die de academie gevolgd hebben dus..altijd aan minstens 10 werken tegelijk werken.
Ik dacht: ” Nou, ik dus niet, dan maar geen kunstenaar.”
Want wat is een kunstenaar?
Kunst heeft te maken met wat je maakt. En of dat raakt.

Een schilder ben ik.
Lessen heb ik gehad, veel.
Leermeesters.
Zelf opgezocht, en zelf weer “Goodbye!” gezegd.
Dat eigen-wijze pad was er altijd al.
“Selluf doen”…Eén van de eerste zinnetjes die ik sprak, volgens mijn moeder.

Portret in opdracht.

Titia overleed toen zij nog maar 29 jaar oud was…haar “nieuwe” hart ging niet kloppen…..
Het portret van Titia mocht ik in 2011 in opdracht maken, omdat haar ouders wilden dat zij nooit zou worden vergeten..
“Wat is een geschilderd portret méér dan een foto?” vroeg ik vorige week tijdens de filmopnames met WeShootit aan haar moeder.
“Zo blijft zij langer in herinnering, een foto doet men misschien later nog eens weg, een schilderij: dat zet je niet zomaar aan de kant, kijk maar naar de kunst in musea en bij generaties thuis..het overleeft de tijd”.
De keuze van de foto is erg persoonlijk..het was het moment wat zo’n bijzondere betekenis had…haar geloken ogen vertellen nog iets…met haar hoornvliezen heeft ze ná haar dood 2 jonge mensen kunnen helpen..
Omdat we graag willen met elkaar dat deze prachtige jonge vrouw niet zomaar wordt vergeten plaats ik haar portret mét het verhaal wat haar moeder schreef voor haar begrafenis: een monument voor Titia.

“Levensverhaal van Thiesiena Janna (Titia) Wanningen

Titia heeft niet voor niets heeft geleefd, velen hebben van haar gehouden, om haar onzelfzuchtigheid, onbevangenheid en haar vrolijkheid. Zij had voor iedereen respect, was lief, knuffelbaar en eerlijk.
Zij oordeelde niet. Zij zocht en vond altijd het goede in de mens. Zij had een heel, heel groot hart.

Na haar vijfde open -hart operatie in het begin van dit jaar, waardoor haar hart te veel verzwakt was bond zij de strijd weer aan. Zij was een doorzetter, en waar de kracht er lichamelijk niet was vulde zij dit aan met geestelijke kracht. Die mentale kracht die moet zo ontzettend groot zijn geweest.

“Wat gebeurd is, is gebeurd en je moet niet te veel vooruit denken Mam, maar na iedere overwinning weer een volgende overwinning maken, en ik beloof je dat ik mijn best zal doen om niet voor jullie dood te gaan”.

Stapje voor stapje. En dan weer verder kijken.
We waren zo blij zondagmorgen, toen er werd gebeld dat er voor Titia een donor hart beschikbaar was. Ergens in België was iemand die had besloten dat zijn of haar hart mocht verder leven in het lichaam van een ander. Een gulle gever, waarvan er helaas maar heel weinig zijn. Wij dachten aan het verdriet van de vader moeder, man vrouw of kind, die het hart van hun geliefde had afgestaan, om het leven van ons kind te redden. Tegelijk blij en gelukkig dat onze Titia dit hart zou ontvangen.

Ze was bang zei ze, toen wij haar wakker maakten om haar dit goede nieuws te vertellen.
Ze had in haar hoofd geen tijd genoeg om zich hierop voor te bereiden, maar die tijd zou er nooit zijn, een donor hart kan niet wachten.

Helaas ging dit nieuwe hart voor Titia niet kloppen.

Het was haar wens zelf ook donor te zijn, te geven ook na haar dood.
Zij wist dat haar lever, longen en nieren niet goed genoeg meer zouden zijn om weg te geven, maar wel al het andere wat men kon gebruiken. Huid spierweefsel hoornvlies of wat dan ook, waar een ander ook maar iets aan zou kunnen hebben.

Op dat moment dat je dat zegt tegen de arts dat dit haar wens was weet je hoe moeilijk het is om het ook daadwerkelijk te laten gebeuren.

We hebben haar laatste wens doorgegeven en het is gegaan zoals zij wou.
Wij zijn zo verschrikkelijk trots op dit kind, dat ons zoveel liefde heeft geschonken

Misschien zei ze, misschien kan ik jullie dan weerzien door de ogen van een ander.”

G. Wanningen, Drenthe.

November 2010