Zweverig blauw en pittig rood
Noortje en Marlijn zijn zusjes.
Allebei geportretteerd in opdracht als 1,5-jarige peuter, zoals oma al haar 5 kleinkinderen heeft laten vastleggen in pastelkrijt op deze leeftijd.
Noortje was er eerst.
Toen Marlijn kwam voor het fotograferen zag ik dat ze een bloesje aanhad wat ongeveer de kleur van de achtergrond van Noortje had…zou ik het kunnen omdraaien?
De kleuren, bedoel ik.
Zoiets ontstaat, een rode achtergrond is nogal heftig…
Achtergronden zijn vaak nog ingewikkelder dan het portret zelf.
Hoewel ik een beelddenker ben moet ik dit soort dingen gewoon zien, voor me, in het echt, dus doen.
Het werd wat, Marlijn is een pittige dame…dat rood paste, ze kon het hebben.
Zoals Noortje een dromenmeisje is…daar paste het luchtige blauw waar turquoise in zit, beter.
Turquoise vind ik een droomkleurtje, daar laat je mee zweven…
Een beetje dan, hè
Noortje, 30 x 20 cm, pastel 2011, © Thea Gerritsen
Marlijn, 30 x 20 cm, pastel 2013, ©Thea Gerritsen
Portret in opdracht
Wilt u een portret laten maken?
Voor een portret in opdracht nodig ik u graag uit in mijn atelier om mijn portretten in het echt te aanschouwen. Dan neem ik de tijd voor een geheel vrijblijvend kennismakingsgesprek, waarin uw wensen en ideeën en mijn mogelijkheden besproken kunnen worden.
Wilt u een portret laten maken maar zijn er geen geschikte foto’s?
Ik fotografeer zelf. Maar ik werk ook naar dierbare herinneringsfoto’s, ik sta open voor uw suggestie.
Ik kan eveneens van een zwart/wit foto een kleurenportret maken. Belangrijk voor mij is dat we gezamenlijk de weg vinden hoe de geportretteerde(n) het best tot haar/zijn of hun recht komt/ komen.
Ik werk in pastelkrijt.
In de film hieronder ziet u enkele verhalen achter het portret in opdracht.
De prijs van een schilderij in opdracht wordt bepaald door de maat van het werk en uw wensen.
De prijs van het schilderij is de prijs zonder lijst en glas.
Indien gewenst kan ik u adviseren over lijst en glas en het gereedgekomen werk bij mijn lijstenmaker bezorgen.
Vrijblijvend informeren? Gewoon doen, bel of mail mij.
Mobiel: 06-51319171
Email: info@theagerritsen.nl
Cock de Gans, 70 x 50 cm, pastelkrijt ©Thea Gerritsen
Portret in opdracht.
Ik houd van mensen, kleurrijk, divers en allemaal een verhaal te vertellen.
De opdracht om Cock, één van de markante gezichten van Stichting De CS-Riders te portretteren was een feest.
Prachtige kleurrijke man met een gouden hart, de patches op zijn vest en de tattoos op zijn armen vertellen gevoelige levensverhalen.
De Stichting CS-Riders is een broederschap van motorrijders die zich inzet voor kinderen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken.
Portretten
Onder de menukeuze “portretten” is al mijn werk te vinden.
Door op de link naar keuze te klikken verschijnt de pagina met de gekozen portretten.
Klik op een portret, er verschijnt een menu.
Klik vervolgens op de i voor meer info en op de driehoekige pijl om de presentatie van mijn portretten te starten of gebruik de pijlen links en rechts naast de portretten naar het volgende of vorige portret te gaan .
Over Mij
(Een deel van) mijn atelier.
Thea Gerritsen – 1959
Dat er een realistisch portretschilder in mij schuilt wist ik natuurlijk niet als kind. Ik was wel creatief en hield van maken en ontdekken.
Toen ik 17 was kreeg ik het vak tekenen als eindexamenvak en in die tijd kreeg ik de eerste modeltekenlessen op school en van mijn eerste leermeester Charles Henri uit Meppel.
Het werken naar waarneming vond hij heel belangrijk, snelle opzetten maken ook. Al vlot kwamen, naast het modeltekenen, eindeloos veel stillevens aan bod. Dat is mijn basis.
Werken met krijt, korte en lange sessies met levende modellen, en snelle opzetten maken met een beperkt kleurenpalet in olieverf. Uren maken. Dat was studeren en dat vond hij belangrijk.
Het leven nam zijn loop en de creativiteit bleef, maar van tekenen en schilderen kwam niks meer.
Ik moest er 45 voor worden om te beseffen dat ik wilde schilderen, en wel altijd, het zou mijn bestaan worden.
Ik zocht weer mijn eerste leermeester op en daarna diverse andere professionele kunstschilders van wie ik wilde leren.
Van olieverf stapte ik over op pastelkrijt, het directe van dat pure pigment in mijn vingers voegde heel veel meer plezier en voldoening toe.
Alle leermeesters vonden dat niets, het was immers een “tekenmateriaal”?!
Maar: dat is het niet. Als je in de kunstgeschiedenis gaat zoeken ontdek je dat er al sinds de 17e eeuw de mooiste portretten mee worden gemaakt: het verschil met verf zie je vaak niet eens.
Voor mij was die ontdekking écht het volgen van mijn hart.
Ik bouw mijn portretten en andere schilderijen op in lagen, alle kleuren die er zijn spelen een rol en geven diepte.
In Amerika kon ik 3 zomers een aantal weken portretworkshops met model volgen van Daniël Greene zijn vrouw Wende Caporale. Ware meesters in het gebruik van pastelkrijt in portretten.
Hun immense atelier werd mijn volgende leerschool.
Het volgen van je hart en die eigen weg is iets wat ik nu heel graag doorgeef in mijn workshops aan volwassenen en lessen aan kinderen. Zoek je eigen hand, want die heeft iedereen.
En: “Je eigen stijl hoef je niet te zoeken, die vindt jou wel” is een prachtige zin die mijn eerste leermeester mij meegaf. Hij klopt zoals mijn hart.
Ik gebruik veel kleuren, daar houd ik van en mijn rijke pastelkrijtvoorraad bedient mij daarin, het is puur genieten, Puur Krijt.
Mijn hart slaat voor portretten, ik maak graag in opdracht herinneringsportretten, kinderportretten, dierenportretten. Sinds wij aan de Waddenkust wonen in Wierum is daar het waddenlandschap bijgekomen.
In opdracht maakte ik ook een wielrenner in een frans dorp, een geliefde boerderij, een indiaan van zwart/wit naar kleur, een jeugdherinnering, een droombeeld. Kortom: in overleg komen we altijd tot een beeld wat raakt, daar doe ik heel graag mijn best voor.
“Iets…van de menselijke ziel is altijd, ergens, zichtbaar..
Ik hou van die glimpjes die de innerlijke wereld van een mens laten zien.
Zoeken helpt niet, het wordt mij gegeven in de reis die het maken van een portret is: van de eerste blik tot de laatste pastelstreek..
Ergens daartussenin ontvouwt zich een wereld. Het is een moment.
Het is er, en op een onbewaakt ogenblik wordt het voelbaar. Dat herkennen en het dan niet meer verliezen maar zichtbaar maken: daar vind ik mijn kracht. Als dat begrepen wordt, en gevoeld, door de toeschouwer, de opdrachtgever…als het raakt, dan is het goed.”
Portret in opdracht: Mirac
Het is lang geleden dat ik een dierenportret in opdracht maakte: Scully en Mulder aan het strand, ontstond in 2009.
Een portret van een dier is net zoiets persoonlijks als een portret van een mens, het gaat erom of hij of zij het is, niet alleen of het lijkt.
De mooiste en meest waardevolle beloning die je als portretschilder kunt krijgen is als het raakt, hart en ziel, en als ik dan deze prachtige woorden ook nog ontvang, na het zien van emotie vanmorgen, ben ik stil…
“Mirac”, 46 x 46 cm, pastel 2016 © Thea Gerritsen
“MIRAC
Mirac, onze kater is niet meer. Het was een miracle, een wonder, dat je na je geboorte bij ons bleef. Je had ademhalingsproblemen, bij onderzoek konden ze niets vinden, maar je overleefde het en 8 jaar lang was je onze vriend tot het moment dat ik je riep, zoals altijd ’s avonds voor je eten. Je rende langs mij heen naar de keuken naar je bakje eten, maar je viel plots voor je bakje om. Je hart had het begeven.
Thea, je hebt Mirac geschilderd op zo’n wijze dat Mirac voor altijd bij ons is. Ik ben blij met dit prachtige schilderij dat Mirac precies zo laat zien als hij was, maar tegelijk ben ik ook verdrietig omdat hij er niet meer is.Thea, dank dat je Mirac aan ons als eeuwige herinnering hebt gegeven. Mooier kon niet.
Rob “
Verbazing
Soms kijk je met grote verbazing terug naar iets wat je alweer zo lang geleden maakte..
Ik weet het proces nog als was het gisteren…het was knokken met regelmatig gevoelens van vertwijfeling en hopeloosheid.
Ik was nog maar zo kort weer aan het schilderen, na 20 jaar niets gedaan te hebben op dat gebied, viel het kwartje in 2003, ik kon er niet meer omheen.
En omdat ik ben wie ik ben was het duiken, kop onder en volledig omarmen.
Weer tekenen, schilderen, lessen nemen en de ontdekking van de hemel met het aanraken van pastelkrijt.
Leermeesters die mij met open mond van verbazing aankeken en me van dat krijt probeerden af te praten, want ik had zo’n prachtige stevige olieverf toets.
Ja.
Dat was zo.
Ik hield zo van olieverf, de geur, het pasteuze, het gevecht, álles. Dat was mijn basis.
Maar dat krijt, dat was een grote stap nóg dichter naar de hemel.
En als je dat niet net zo voelt is dat ook niet uit te leggen.
Dus een grote stap verder op weg naar mijn zelfstandigheid, op alle gebied, want ik voer tegen vele stromen in.
Mijn leermeesters die mij allen, ook en juist in en door dat gevecht, zoveel leerden.
Dit portret, de Danseres, alles is er in onderdelen vanáf geweest.
Een goede start
Het was groot, een meter hoog, dus niet in 1 keer te overzien, en dan verlies je de verhoudingen, ik wel tenminste.
Ze wás het wel, maar ook heel erg NIET, mijn model, een oudere versie van zichzelf, en dan zit je in de verhoudingen gewoon niet goed. Ze had een lichaamshouding waarvan ik van te voren wist dat ik grote moeilijkheden tegen zou komen, een duim die uitstak naar achteren..als ik die niet goed zou pakken werd het een gek ding.
Dat bleek.
En omdat ik niet snel van opgeven weet, vocht ik me een weg naar wél een goed eindresultaat.
Hij staat er niet op, die duim…dat gevecht verloor ik dus.
Danseres, zonder duim
Er was nog een ander gevecht, dat met haar hoofd. Ze leek dus wel maar ze WAS het niet…dus ik deed iets wat je nooit moet doen, want het komt vrijwel niet meer goed, ik ramde het hoofd eraf, terwijl het lijf inmiddels goed was.
Het hoofd eraf.. (de duim zit er nog op)
Het hele erge fijne van pastelkrijt, mits je een goede drager(ondergrond) hebt, is dat je altijd opnieuw kunt beginnen, opbouwen.
“Pastel is SO forgiving…”zei een veel oudere, bevriende Amerikaanse kunstenares mij ooit.
It is.
Ik knokte met een beperkt kleurgebruik, want het was een studieperiode, van “hogerhand” opgelegd.
Van nature gooi ik het liefst alles erin dus, hoppá, zoveel mogelijk kleur. Daarom ook is mijn krijthoeveelheid volledig uit de hand gelopen. Elk merk heeft zijn charme in kleurvariëteit. Ik ben blut maar o zo rijk, kan kiezen uit 100 tinten blauw, blauwgroen, groen blauw, turquoise, en dat dan allemaal tégen elkaar..en dan krijg je diepte.
Goed, het gevecht dus, waarvan ik inmiddels, jaren later weet, dat dát is waar uiteindelijk het genot zit.
Het is de reis, die je maakt, tijdens het zoeken en vinden, naar het wezenlijke.
Want met de gelijkenis kwam het hier niet helemaal goed, maar het werd wel een sterk portret.
BELONING
De grootste beloning kwam een paar jaar later, toen een jong gezin, op vakantie op de plek waar ik exposeerde, mét elkaar, besloot, dat DIT het schilderij was wat ze wilden kopen. De jonge kinderen hadden een net zo grote stem als de beide ouders.
Ik had het portret afgeprijsd, want ik wilde ruimte maken.Toen ik later een foto kreeg van waar het hing, werd ik nóg blijer: in de speelhoek, naast de spelletjeskast, boven de hondenmand en de caviakooi…Het was volledig omarmd, het was helemaal goed.
PROCES
Ik leer zoveel tijdens mijn werk, steeds meer besef ik dat het niet om het namaken van het plaatje gaat. Ik ben een realistisch portretschilder.
“Dat wat erin zit komt er vanzelf uit”, zei mijn eerste leermeester. “Je stijl hoef je niet te zoeken.” Dat klopt. Maar dat realisme echter trekt ook altijd aan mij. Net als dat andere, het van nature vrije bewegen met mijn armen, het intuitiëve kleuren pakken, het zonder tekening beginnen.
Ik ben op een punt aangeland waar ik los van álle instructies, in elk portret op mijn manier mijn weg zoek.
De vrijheid vinden is zo makkelijk nog niet. Want het moet inmiddels niet meer alleen lijken, het moet iemand ZIJN. En wáár zit dat….ik heb dat antwoord niet, en ik denk dat ik dat ook niet krijg. Ik weet inmiddels wel, dat ik donders goed weet wanneer ik er nog niet ben. En dus ook wanneer ik er wél ben.
Ik durf steeds meer, ik leer enorm veel van dat vallen en opstaan. Ik geef nooit op. En daar waar ik wel opgaf, verschijnt na jaren opeens een inzicht.
EIGEN REGELS
Mijn laatste kinderportret in opdracht besloot ik volgens mijn eigen regels te maken. Loslaten van de veilige begintekening, gewoon beginnen in kleurtoetsen, wat ik in mijn eigen vrije werk ook doe, als de druk van een opdracht er niet achter zit. Gevoelsmatig beginnen. De gelijkenis is er vaak al snel in een blik, een strook, het is er direct. Omdat ik als basis geleerd heb om model te tekenen met krijt, grote bewegingen, steeds weer opnieuw beginnen, de eerste opzetten, kom ik daar snel. Maar dan……want een vrij portret, weglaten, dat is zo makkelijk nog niet.
Ja, als het klaar is, dat zie ik zelf ook dat het logisch is, dat het niet anders kon dan zo. Maar daarvóór, dan ben ik regelmatig hopeloos, radeloos, vertwijfeld.. dan kijk en kijk ik maar omdat ik het niet zie. Wáár zit het, dat het er nog niet is?
Mijn laatste kinderportret nam 7 weken in beslag. 30 x 20 cm, A4. Dat heb ik in eerdere opdrachten soms in 5 dagen gedaan, hooguit een week. Ik fotografeer inmiddels alle fasen van mijn werk en dan kun je goed terugkijken. Soms zie ik dan dat ik er in een eerder stadium dichterbij zat dan later. Mijn drift en ongeduld lieten mij dan weer verder afdrijven van het zo gewenste resultaat.
Zo was er een jongetje dat één en al trui werd…die trui, waar ik in principe niet van hou, van kleren maken in een portret, werd subliem. Het kind echter, verdween….Uiteindelijk heb ik dit portret losgelaten, ik kwam er niet uit, het was geen opdracht dus dat kon. Ik maakte een ander portret van hem. Het “vastgelopen” portret is er nog…
Max, alleen maar trui….met een gek hoofd, niet afgemaakt portret..
Max, het nieuwe portret “Ontmoeting”
Ik denk aan iets wat ik tijdens mijn laatste opdracht ontdekte: door het hoofd er helemaal af te halen ontstond op de ondergrond een “ghost” van al mijn werk…en ik zag het kind, volledig! Zonder krijt, maar wel de afdruk, fascinerend…
De ontdekkingsweg naar meer en vrij en veel en…ghosts? is nog lang, levenslang!
Ik ben daar waar ik zijn wil: in het centrum van mijn hart en passie.
Dat is geluk, kijken en ontdekken met de verwondering van het kind dat ik ooit was.
Mijn universum is eindeloos!
Schatkistje
Ik ben aan het werk met mijn kinderportret van Sem. Ik wil de achtergrond intuïtief laten ontstaan, iets met treintjes..en dat is zo makkelijk nog niet. Dus veel kijken, afstand nemen en treuzelen. Ik heb geleerd dat juist dat treuzelen een goede strategie is, als het gaat om intuïtief. Dat hoofd uitschakelen, rommelen.
Sem in wording (..zie je de pastelstreepjes..)
Ik was op zoek naar het hoogste wit. Dat is een speciaal krijtje wat ik pas op het allerlaatst gebruik. Van Daniel Greene leerde ik dat wit dan ook nog even met de punt van je tong nat te maken. Dan wordtie nóg witter. Ik heb het nodig voor de lichtjes in de ogen en ik doe het pas op het allerlaatst..daar was ik nog niet aan toe maar het was onderdeel van het treuzelen en afstand nemen, even kijken..
Ik rommel in mijn atelier-laatjes en vind een sigarenblikje, zoals ik er zoveel heb. Erfenis van oma, die alles en nog veel meer bewaarde in de sigarendoosjes, -kistjes en -blikjes van opa. Want de oorlog meegemaakt, arm op de boerderij opgegroeid en dan gooi je niks weg. Want voor je weet maar nooit, en alles kun je tenslotte tot het laatste stukje gebruiken. Moet je nu om komen. Dat doen wij niet meer.
Het blikje zit in mijn laatje dus ik heb het al eens in handen gehad. Maar als ik het openmaak stokt mijn adem.
Schoolbordkrijtjes, kleermakerkrijtjes, een oud potloodje met nog een scherp puntje, een oud gummetje en een pastelkrijtje..
Mijn inspiratiekrijt, de oude krijtjesdoos van oma (klik op de foto, dan kun je de kleuren lezen..misschien wel ruiken)
Van haar erfde ik het oude Talens doosje met de haast nog onaangetaste pastelkrijtjes. Ze fascineerden mij maar ik wist jarenlang niet wat er mee aan te vangen. En de Teekendoos, met 2 ee’s, van de dochters. De 3 dochters die daarmee kleurden, de gebruikte pastelkrijtjes.
Hier ligt mijn basis voor de liefde die nu mijn bestaan is en mijn leven zinvol maakt en beheerst: het pastelkrijt. Met mijn vingers voel ik.
Als je alles maar lang genoeg gebruikt en bewaart gaat het er kennelijk hetzelfde uitzien. Je zou zeggen, krijtjes en steentjes, maar nee. Mijn gevoelige vingers, mijn kapitaal, voelen blind wat wát is.
Ik denk aan oma, die ‘s nachts de jurken voor de 3 dochters naaide, met de hand. Overdag was ze zakenvrouw in de kachel- en fietsenwinkel van haar en opa, en moeder.
Dit kleine sigarenblikje van 10 bij 4,5 centimeter herbergt een schat. Het levensverhaal van oma, mijn jeugdherinneringen en mijn basis op de één of ander manier..
Het pastelkrijt.
Van oma, naar wie ik vernoemd ben. Die over mij waakt.
Ik ben klaar met werken voor vandaag.
Een mooier kado kon ik niet krijgen.
Nóg 1
Zo, nóg een groot werk starten: ik verlaat 1 van mijn eigen principes: maar aan 1 werk tegelijk werken.
Je gevoel volgen, altijd, dus ook zich wijzigende inzichten uitvoeren en wel onmiddellijk.
Ooit zei iemand (een “echte kunstenaar”, want hij had de academie gevolgd..) dat “echte kunstenaars”, die de academie gevolgd hebben dus..altijd aan minstens 10 werken tegelijk werken.
Ik dacht: ” Nou, ik dus niet, dan maar geen kunstenaar.”
Want wat is een kunstenaar?
Kunst heeft te maken met wat je maakt. En of dat raakt.
Een schilder ben ik.
Lessen heb ik gehad, veel.
Leermeesters.
Zelf opgezocht, en zelf weer “Goodbye!” gezegd.
Dat eigen-wijze pad was er altijd al.
“Selluf doen”…Eén van de eerste zinnetjes die ik sprak, volgens mijn moeder.
Schilder dus.
Met krijt.
Nog zoiets, kan óók niet, want “krijt is een tekenmateriaal”.
Echt niet, puur en echt is het, het puurste pigment, en het is schilderen wat ik doe, met mijn handen.
Want ik moet voelen, er moet niks tussen mijn vingers en dat wat onder mijn handen ontstaat.
Uiteindelijk.
Want kleurvlakken, veel, kleuren, véél, lagen, boetseren, vormen, strijden, weghalen met de kwast als het hopeloos lijkt, toevoegen, nooit gummen, op de kop zetten, afstand nemen, verlaten, weer terugkomen, laten ontstaan wat komt en vooral géén lijnen!
Want dat is tekenen, en daar hou ik van nature al niet van, van lijnen, en dat aangeleerde pad verlaat ik nu gewoon.
Dit beeld, het origineel, een bladzij uit een fancy tijdschrift, hangt al jaren, verbleekt en wel op de zijkant van mijn atelier-ladenkast.
Ooit maakte ik er een prachtig raak studie-tje van, in no time, gebrande omber, ultramarijn en wit. En dan heb je alles, zelfs het licht.
Toen nog in verf, olieverf..zie je wel?
Echte schilder.
Staat als reminder voor essentie in mijn atelier.
En dan nu, groots en meeslepend, krijt.
1 meter hoog, toe maar.
Kleine prinses op een poef die stralend naar haar spiegelbeeld kijkt, gewikkeld in prachtige lappen stof, die niet onderdoen voor de duurste prinsessenjurk.
Integendeel, het IS de beste prinsessenjurk.
Niets is wat het lijkt, buiten de platgetreden paden wandelen, daar hou ik van, daar leef ik van op.
Doen!
Voelen.
En NIET nadenken.
Kom maar op, kleine meid met al je fantasie.
We gaan er samen een feest van maken!
Wereldjes…in kleurpotlood
Alleen maar realistisch portretschilder?
Lang heb ik gedacht dat ik niet uit mijn hoofd kan tekenen, ik werk naar het beeld vóór mij, ik ben toch een realistisch portretschilder?
Kinderportret Shunita, 30 x 20 cm, pastelkrijt © Thea Gerritsen
Doordat mijn toen 6-jarige nichtje samen met mij op het atelier wilde werken, en we uiteindelijk op kleurpotloden uitkwamen, ontstond al doende een cirkelverhaaltje en ontdekte ik het plezier van de vrije fantasiekant, die er dus óók in mij huist..
Kleurpotloden.
Het fijne van potloodkleuren is dat je kunt verdwijnen in een tekening…je begint met je hand in een krabbel te laten gaan, een kleurtje, nog een kleurtje en nog eentje..het is nog niks..niet gummen willen, gebruiken wat er ontstaat, niet nadenken, ga maar..
Je gaat figuurtjes ontdekken, gekke poppetjes, of boompjes of huisjes of fantasie-dingen die nog op niks lijken, krullen, kriebels..alles IS echter wat en je gaat zien dat er steeds meer ontstaat.
Zomaar cirkels, kleurpotlood © Thea Gerritsen
Het fijne van de duurdere kleurpotloden is dat ze mengen en erg zacht zijn. Dat ze bij de minste druk al kleur afgeven. Als je je hand zacht durft te laten zijn en nog niet alle kleur gebruikt die het potlood afgeeft, blijft je oppervlak onverzadigd..naarmate de tekening vordert kun je dieper in de kleur komen, door meerdere net ertegenaan kleurtjes te gebruiken, of juist dezelfde kleur met meer druk te gebruiken. En langzaam meer druk, of niet, dat kan ook..allemaal andere effecten, schier eindeloos…
Een beginnetje..kleurpotlood ©Thea Gerritsen
Ik verbaas en verwonder me er in blijdschap over dat, hoe verder je komt in zo’n tekening, hoe meer verwondering er ontstaat…..
Panino op zijn ijsschotsje, kleurpotlood ©Thea Gerritsen
Je fantasie krijgt de ruimte..!
Er doemen zomaar oplossingen op voor problemen die ik vagelijk dacht ergens onderweg tegen te gaan komen…ik kan geen golven tekenen, hoe los ik de ondergrond op en opeens ontstaat een gek ijsschotsje, maar dan erg blauw, donkerblauw nog wel, een donkerblauw IJSschotsje..? Ik schrijf het op en verwonder me daarna…over het woord..ik kijk weer naar mijn tekening, maar het klopt, toch…en mijn voorliefde om alle blauwen dan te berde te brengen ten einde vooral geen saai egaal blauw te krijgen. Ze leveren onverwachte dieptes op..En die namen op de potloden ook: dat smaakt, proef maar: blue de phtalo de cyanine bijvoorbeeld…Karisma’s true blue, toe maar, hier spreekt de waarheid…? Oef….
Het aller-, allerleukste is dat het eindelijk grond krijgt, mijn lust om te laten ontstaan, die andere kant van mij, niet nadenken, alleen je hand laten gaan, er ontstaat een wereld, hoe meer ruimte die wereld krijgt, in tijd, hoe mooier hij wordt, vanzelf, daar hoef je heus niet over na te denken…ik wist het echt niet. Wat het worden zou. En wat er verder nog komen gaat..
Als ik maar de tijd neem, mezelf tijd gun, de tekening tijd gun, alles tijd gééf.
Niet zo lang geleden verzuchtte ik, toen iets niet direct ging: “Ik wil wereldjes maken…”en mijn jonge nichtje zei tussen neus en lippen door, want ook zij was bezig: “Dat doe jij toch altijd? Wereldjes laten ontstaan..?”
O. Ja.
Dank. Kind!
Kinderen hebben waarheid in pacht.
Dáár ben ik weer.
True blue.
