Thea – 1959
Bio: Ik ben dat kind wat graag met blote handjes in de zandbak speelde, zelfs zandkorrels at, ik ken de smaak nog.. Wat met haar houten driewieler steeds grotere rondjes om het ouderlijk huis heen trok, en zo de wereld ontdekte. Dat kind wat de prullenbak in de kamer omkeerde en zichzelf stralend als 2-jarige een podium verschafte. Wat op de stoelleuning klom met lingerie om haar kopje, zoals mijn oma dat liefdevol omschreef.. Ik ontdek graag. In mijn portretten in opdracht, maar vooral in mijn eigen portfolio, en in de kinder-zelfportretten die ontstaan, het zwart/wit naar kleur omvormen en het vrije, blije kind van toen tot leven laten komen. En ik voel graag, van nature, direct, vandaar het krijt in mijn vingers om gestalte te geven aan de portretten op mijn ezel. Ik ervaar de pastelkrijtjes als de verlengde toppen van mijn vingers. In mijn blog schrijf ik mijn gedachtegangen, de kronkelpaadjes die leiden tot het werk wat onder mijn handen ontstaat. De woorden die tijdens het proces ook door mijn hoofd dwalen. Het zijn processen die allerlei wegen vormen. Nooit 1 rechte lijn, altijd een onverwacht pad, met kadootjes, snoepjes en koekjes onderweg. Zo noem ik dat: die onverwachte vondsten in een foto, tijdens het voorbereiden van een portret in opdracht, dat lichtrandje, een onverwachte ontwapende blik, de binnenwereld die zichtbaar wordt. En dan het kleurproces met het krijt, meestal het pastelkrijt, soms voor het fijnere kriebelwerk de pastelpotloden. De ene keer direct vanuit gevoel vanuit voor kleur naar de vorm, vrijheid. Dan weer eerst het precieze tekenen, daar hou ik niet zo van maar soms moet dat, vraagt het onderwerp dat. Het portret dicteert zichzelf, dat is mijn ervaring. Ik leer te luisteren. Ik voel. Vandaar ‘Puur Krijt’.
Iets…van de menselijke ziel is altijd, ergens, zichtbaar..
Ik hou van die glimpjes die de innerlijke wereld van een mens laten zien.
Zoeken helpt niet, het wordt mij gegeven in de reis die het maken van een portret is: van de eerste blik tot de laatste pastelstreek..
Ergens daartussenin ontvouwt zich een wereld. Het is een moment.
Het is er, en op een onbewaakt ogenblik wordt het voelbaar. Dat herkennen en het dan niet meer verliezen maar zichtbaar maken: daar vind ik mijn kracht. Als dat begrepen wordt, en gevoeld, door de toeschouwer, de opdrachtgever…als het raakt, dan is het goed.
