Djayson, 30 x 30 cm, pastel, ©Thea Gerritsen
Kinderportret in opdracht.
Wat een heerlijke opdracht: het eerste kleinkind van oma en opa.
En ik mocht kiezen welk stralend beeld ik wilde gebruiken: hier is hij ongeveer 1,5 jaar oud.
Ik vind het een engeltje.
Boris, 60 x 45 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Boris is mijn neef, één van de 2 kinderen van mijn broer.
Ik “oefende” op mijn neefje en nichtje toen ze kleiner waren, ik was destijds net weer begonnen, na een pauze (?) van 25 jaar met tekenen en schilderen.
De kleine meid was net een paar keer vaker model dan Boris.
Ik maakte een portret van hem toen hij 5 was: bij opa en oma aan tafel at hij een gebakje. “Boris”
Samen met zijn zusje Shunita portretteerde ik hem in 2013, hij werd 12. “Met elkaar”
Op dit portret is hij bijna 17.
Hier vind je een overzicht van mijn kinderportretten.
De kinderportretten van de zusjes Kim (12) en Floor (9) heb ik in opdracht gemaakt.
We overlegden met elkaar welke foto’s ik zou gebruiken. In principe fotografeer ik kinderen zelf met mijn camera. In dit geval bleken er heerlijk vakantiefoto’s te zijn: Kroatië, aan het eind van een zonovergoten vakantie maakte de familie een tocht op zee, avondzon, warme bries en op zoek naar dolfijnen!
De stralende ontspannen gezichtjes van de kinderen spraken voor zich, dat zou ik zo gauw hier thuis niet voor elkaar krijgen, dacht ik.
Kleurrijk mochten de portretten worden, ook in overleg met de meiden, en dat werden ze, de zon in het gezicht.
Een dierbare herinnering voor nu, en later.
Noortje en Marlijn zijn zusjes.
Allebei geportretteerd in opdracht als 1,5-jarige peuter, zoals oma al haar 5 kleinkinderen heeft laten vastleggen in pastelkrijt op deze leeftijd.
Noortje was er eerst.
Toen Marlijn kwam voor het fotograferen zag ik dat ze een bloesje aanhad wat ongeveer de kleur van de achtergrond van Noortje had…zou ik het kunnen omdraaien?
De kleuren, bedoel ik.
Zoiets ontstaat, een rode achtergrond is nogal heftig…
Achtergronden zijn vaak nog ingewikkelder dan het portret zelf.
Hoewel ik een beelddenker ben moet ik dit soort dingen gewoon zien, voor me, in het echt, dus doen.
Het werd wat, Marlijn is een pittige dame…dat rood paste, ze kon het hebben.
Zoals Noortje een dromenmeisje is…daar paste het luchtige blauw waar turquoise in zit, beter.
Turquoise vind ik een droomkleurtje, daar laat je mee zweven…
Een beetje dan, hè
Noortje, 30 x 20 cm, pastel 2011, © Thea Gerritsen
Marlijn, 30 x 20 cm, pastel 2013, ©Thea Gerritsen
Wilt u een portret laten maken?
Voor een portret in opdracht nodig ik u graag uit in mijn atelier om mijn portretten in het echt te aanschouwen. Dan neem ik de tijd voor een geheel vrijblijvend kennismakingsgesprek, waarin uw wensen en ideeën en mijn mogelijkheden besproken kunnen worden.
Wilt u een portret laten maken maar zijn er geen geschikte foto’s?
Ik fotografeer zelf. Maar ik werk ook naar dierbare herinneringsfoto’s, ik sta open voor uw suggestie.
Ik kan eveneens van een zwart/wit foto een kleurenportret maken. Belangrijk voor mij is dat we gezamenlijk de weg vinden hoe de geportretteerde(n) het best tot haar/zijn of hun recht komt/ komen.
Ik werk in pastelkrijt.
In de film hieronder ziet u enkele verhalen achter het portret in opdracht.
De prijs van een schilderij in opdracht wordt bepaald door de maat van het werk en uw wensen.
De prijs van het schilderij is de prijs zonder lijst en glas.
Indien gewenst kan ik u adviseren over lijst en glas en het gereedgekomen werk bij mijn lijstenmaker bezorgen.
Vrijblijvend informeren? Gewoon doen, bel of mail mij.
Mobiel: 06-51319171
Email: info@theagerritsen.nl
Cock de Gans, 70 x 50 cm, pastelkrijt ©Thea Gerritsen
Portret in opdracht.
Ik houd van mensen, kleurrijk, divers en allemaal een verhaal te vertellen.
De opdracht om Cock, één van de markante gezichten van Stichting De CS-Riders te portretteren was een feest.
Prachtige kleurrijke man met een gouden hart, de patches op zijn vest en de tattoos op zijn armen vertellen gevoelige levensverhalen.
De Stichting CS-Riders is een broederschap van motorrijders die zich inzet voor kinderen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken.
Onder de menukeuze “portretten” is al mijn werk te vinden.
Door op de link naar keuze te klikken verschijnt de pagina met de gekozen portretten.
Klik op een portret, er verschijnt een menu.
Klik vervolgens op de i voor meer info en op de driehoekige pijl om de presentatie van mijn portretten te starten of gebruik de pijlen links en rechts naast de portretten naar het volgende of vorige portret te gaan .
Het is vandaag 26 maart 2016, zaterdag.
23 jaar geleden, op 26 maart 1993, op een vrijdag, werd ik geopereerd in het Antoni van Leeuwenhoek in Amsterdam. Hét kankerinstituut van Nederland. Totaal onverwacht bleek er van alles aan de hand met een jonge, zorgeloze, 33-jarige, sterke vrouw.
Als er zoiets met je gebeurt, komen er andere krachten in je boven.
Eerst waren daar de kleine stapjes, letterlijk: ik moest weer leren lopen zónder mijn buik vast te houden. Het was baarmoederhalskanker met onvermoede uitzaaiingen, terwijl ik zo keurig al jaren onder controle stond. Gemist waren alle voorstadia, maar dat kan, niets en nergens is garantie op…toch?
Ik stond voor het raam van het ziekenhuis vaak naar de stad en de tram die langs knarste te kijken en dacht: “Dáár kan ik nooit meer in, dat schudden, dat overleef ik niet.”
Alles wat vanzelfsprekend was geweest, wat je zonder nadenken gewoon doet, zoals in de tram stappen, werd een berg, bijna onoverkomelijk.
Bijna, want je leert kleine stapjes te nemen en als dat dan lukt dan is er een volgende stap die onmogelijk lijkt… Lijkt, want ik had het geluk dat ik uiteindelijk weer vrijwel alles kon gaan doen wat ik gewend was geweest. Bijna, en met andere ogen bezien, vanuit een ander gevoel, een groot bewustzijn.
Dat bewustzijn is er elke dag die ik na die dag geleefd heb, ik vind het leven niet vanzelfsprekend. Er overkomt je veel in het leven waar je het beste van moet maken. Het prachtige hervinden van mijn creativiteit en het uiteindelijk kiezen voor het volgen van mijn hart in mijn dagelijks werk als schilder. Het ontdekken van mijn kracht in wat ik doe. Dat heeft consequenties, het gaat om jezelf trouw worden, weer, en blijven. En ik vind dat een eenzame en vaak harde weg.
Schoonheid, geluk, verdriet, pijn, kwetsbaarheid en onmacht gaan hand in hand als je bewust leeft.
Ik ging op zoek naar het kind wat ik ooit was, toen ik mij nog niet bewust was van de verwachtingen van de wereld om mij heen..Ik maakte een aantal kinderportretten van mijzelf in kleurpotlood en pastelkrijt. Om te voelen wie ik ben. Niet weten, maar voelen dus.
Ik kwam op het strand terecht, het strand van Texel, waar ik hier, in augustus 1960, letterlijk mijn eerste, eigen, zelfstandige stapjes zette. Ik leerde daar lopen en ging recht op de zee af….het ruime sop, de vrijheid!
Mijn vader en moeder kunnen me gelukkig nog steeds dit soort dingen vertellen. Die vrijheid zoeken, dat weet ik nu, dat “selluf doen”, alleen, dat hoort bij mij.
Het portret wat uiteindelijk ontstond, heeft in tussentijd, voordat het klaar was, 1,5 jaar in een doos opgeborgen gezeten. Ik kwam er niet uit en was bang wat ik al had kapot te maken.
Er waren wel signalen dat het belangrijk was, zoals het avondlicht in de kamer wat opeens alleen dát portret verlichtte..
En de zonnestraal die zomaar precies op het kindje viel..
Door het maken van de film over mijn portretten, kwam dit werk in wording weer tevoorschijn. En zag ik dat ik het gewoon af moest maken: 1,5 dag nadat ik het op de ezel had gezet was het klaar.
Afstand nemen geeft ruimte.
En inzicht.
Een titel wordt je gegeven, heb ik inmiddels geleerd, het komt ergens gedurende het proces binnen en dan weet je dat het goed is.
“Op pad”, 100 x 70 centimeter, pastelkrijt op paneel. Het kindje is levensgroot en mag gaan, geconcentreerd, op weg naar…
En dat elke dag wéér!
Ik vind geen dag in dit leven zomaar vanzelfsprekend, het leven is een gegeven wonder en dient bewust ge- en be-leefd te worden. Daarom volg ik mijn eigen pad, ook al begrijpt niet iedereen altijd waarom mijn pad loopt zoals het loopt. Elk mens heeft zichzelf trouw te zijn en te blijven.
Morgen is ons niet beloofd, daarom.
Soms kijk je met grote verbazing terug naar iets wat je alweer zo lang geleden maakte..
Ik weet het proces nog als was het gisteren…het was knokken met regelmatig gevoelens van vertwijfeling en hopeloosheid.
Ik was nog maar zo kort weer aan het schilderen, na 20 jaar niets gedaan te hebben op dat gebied, viel het kwartje in 2003, ik kon er niet meer omheen.
En omdat ik ben wie ik ben was het duiken, kop onder en volledig omarmen.
Weer tekenen, schilderen, lessen nemen en de ontdekking van de hemel met het aanraken van pastelkrijt.
Leermeesters die mij met open mond van verbazing aankeken en me van dat krijt probeerden af te praten, want ik had zo’n prachtige stevige olieverf toets.
Ja.
Dat was zo.
Ik hield zo van olieverf, de geur, het pasteuze, het gevecht, álles. Dat was mijn basis.
Maar dat krijt, dat was een grote stap nóg dichter naar de hemel.
En als je dat niet net zo voelt is dat ook niet uit te leggen.
Dus een grote stap verder op weg naar mijn zelfstandigheid, op alle gebied, want ik voer tegen vele stromen in.
Mijn leermeesters die mij allen, ook en juist in en door dat gevecht, zoveel leerden.
Dit portret, de Danseres, alles is er in onderdelen vanáf geweest.
Een goede start
Het was groot, een meter hoog, dus niet in 1 keer te overzien, en dan verlies je de verhoudingen, ik wel tenminste.
Ze wás het wel, maar ook heel erg NIET, mijn model, een oudere versie van zichzelf, en dan zit je in de verhoudingen gewoon niet goed. Ze had een lichaamshouding waarvan ik van te voren wist dat ik grote moeilijkheden tegen zou komen, een duim die uitstak naar achteren..als ik die niet goed zou pakken werd het een gek ding.
Dat bleek.
En omdat ik niet snel van opgeven weet, vocht ik me een weg naar wél een goed eindresultaat.
Hij staat er niet op, die duim…dat gevecht verloor ik dus.
Danseres, zonder duim
Er was nog een ander gevecht, dat met haar hoofd. Ze leek dus wel maar ze WAS het niet…dus ik deed iets wat je nooit moet doen, want het komt vrijwel niet meer goed, ik ramde het hoofd eraf, terwijl het lijf inmiddels goed was.
Het hoofd eraf.. (de duim zit er nog op)
Het hele erge fijne van pastelkrijt, mits je een goede drager(ondergrond) hebt, is dat je altijd opnieuw kunt beginnen, opbouwen.
“Pastel is SO forgiving…”zei een veel oudere, bevriende Amerikaanse kunstenares mij ooit.
It is.
Ik knokte met een beperkt kleurgebruik, want het was een studieperiode, van “hogerhand” opgelegd.
Van nature gooi ik het liefst alles erin dus, hoppá, zoveel mogelijk kleur. Daarom ook is mijn krijthoeveelheid volledig uit de hand gelopen. Elk merk heeft zijn charme in kleurvariëteit. Ik ben blut maar o zo rijk, kan kiezen uit 100 tinten blauw, blauwgroen, groen blauw, turquoise, en dat dan allemaal tégen elkaar..en dan krijg je diepte.
Goed, het gevecht dus, waarvan ik inmiddels, jaren later weet, dat dát is waar uiteindelijk het genot zit.
Het is de reis, die je maakt, tijdens het zoeken en vinden, naar het wezenlijke.
Want met de gelijkenis kwam het hier niet helemaal goed, maar het werd wel een sterk portret.
BELONING
De grootste beloning kwam een paar jaar later, toen een jong gezin, op vakantie op de plek waar ik exposeerde, mét elkaar, besloot, dat DIT het schilderij was wat ze wilden kopen. De jonge kinderen hadden een net zo grote stem als de beide ouders.
Ik had het portret afgeprijsd, want ik wilde ruimte maken.Toen ik later een foto kreeg van waar het hing, werd ik nóg blijer: in de speelhoek, naast de spelletjeskast, boven de hondenmand en de caviakooi…Het was volledig omarmd, het was helemaal goed.
PROCES
Ik leer zoveel tijdens mijn werk, steeds meer besef ik dat het niet om het namaken van het plaatje gaat. Ik ben een realistisch portretschilder.
“Dat wat erin zit komt er vanzelf uit”, zei mijn eerste leermeester. “Je stijl hoef je niet te zoeken.” Dat klopt. Maar dat realisme echter trekt ook altijd aan mij. Net als dat andere, het van nature vrije bewegen met mijn armen, het intuitiëve kleuren pakken, het zonder tekening beginnen.
Ik ben op een punt aangeland waar ik los van álle instructies, in elk portret op mijn manier mijn weg zoek.
De vrijheid vinden is zo makkelijk nog niet. Want het moet inmiddels niet meer alleen lijken, het moet iemand ZIJN. En wáár zit dat….ik heb dat antwoord niet, en ik denk dat ik dat ook niet krijg. Ik weet inmiddels wel, dat ik donders goed weet wanneer ik er nog niet ben. En dus ook wanneer ik er wél ben.
Ik durf steeds meer, ik leer enorm veel van dat vallen en opstaan. Ik geef nooit op. En daar waar ik wel opgaf, verschijnt na jaren opeens een inzicht.
EIGEN REGELS
Mijn laatste kinderportret in opdracht besloot ik volgens mijn eigen regels te maken. Loslaten van de veilige begintekening, gewoon beginnen in kleurtoetsen, wat ik in mijn eigen vrije werk ook doe, als de druk van een opdracht er niet achter zit. Gevoelsmatig beginnen. De gelijkenis is er vaak al snel in een blik, een strook, het is er direct. Omdat ik als basis geleerd heb om model te tekenen met krijt, grote bewegingen, steeds weer opnieuw beginnen, de eerste opzetten, kom ik daar snel. Maar dan……want een vrij portret, weglaten, dat is zo makkelijk nog niet.
Ja, als het klaar is, dat zie ik zelf ook dat het logisch is, dat het niet anders kon dan zo. Maar daarvóór, dan ben ik regelmatig hopeloos, radeloos, vertwijfeld.. dan kijk en kijk ik maar omdat ik het niet zie. Wáár zit het, dat het er nog niet is?
Mijn laatste kinderportret nam 7 weken in beslag. 30 x 20 cm, A4. Dat heb ik in eerdere opdrachten soms in 5 dagen gedaan, hooguit een week. Ik fotografeer inmiddels alle fasen van mijn werk en dan kun je goed terugkijken. Soms zie ik dan dat ik er in een eerder stadium dichterbij zat dan later. Mijn drift en ongeduld lieten mij dan weer verder afdrijven van het zo gewenste resultaat.
Zo was er een jongetje dat één en al trui werd…die trui, waar ik in principe niet van hou, van kleren maken in een portret, werd subliem. Het kind echter, verdween….Uiteindelijk heb ik dit portret losgelaten, ik kwam er niet uit, het was geen opdracht dus dat kon. Ik maakte een ander portret van hem. Het “vastgelopen” portret is er nog…
Max, alleen maar trui….met een gek hoofd, niet afgemaakt portret..
Max, het nieuwe portret “Ontmoeting”
Ik denk aan iets wat ik tijdens mijn laatste opdracht ontdekte: door het hoofd er helemaal af te halen ontstond op de ondergrond een “ghost” van al mijn werk…en ik zag het kind, volledig! Zonder krijt, maar wel de afdruk, fascinerend…
De ontdekkingsweg naar meer en vrij en veel en…ghosts? is nog lang, levenslang!
Ik ben daar waar ik zijn wil: in het centrum van mijn hart en passie.
Dat is geluk, kijken en ontdekken met de verwondering van het kind dat ik ooit was.
Mijn universum is eindeloos!
